Rozdział 18 "Shadow"

 Luna cofnęła się krok do tyłu zaskoczona i przerażona. Zakryła ręką usta. Grell rozejrzał się, podrapał po głowie i oglądnął łańcuchy.

 - Ach, z jaką siłą zostały one rozerwane. To nieprawdopodobne, przecież są zaklęte. No chyba, że gdzieś mają metkę : Wyprodukowano w Chinach. To wtedy rozumiem. A ty co mnie kłamiesz? - zwrócił się do dziewczyny. - Spokojnie podziwiałem piękny rysunek, a ty przylazłaś i przyprowadziłaś mnie tutaj, że niby trzeba rozciąć łańcuchy. Napaliłem się już, a tu co? Kompletnie nic. Tak żem sobie pociął, że aż podziwiam chińskie podróbki łańcucha. Nie no, to osiągnięcie godne conajmniej Nobla. - zakpił.

 - To, to niemożliwe. - wyszeptała przez palce.

 - Haha, możliwe. Co ty, nie wiesz, że u skośnookich wszystko jest możliwe? Wszystko mają, a jak nie mają to zrobią, a jak nie zrobią to znaczy, że już to mają.
 - N-nie o to chodzi. Grell? - odwróciła się w jego stronę.
 - Tak? - zapytał z wyrazem powagi i ciekawości.
 - Pamiętasz... legendę o... nie, to głupie. Zapewne nic nie zrozumiesz. - spuściła głowę na dół.
 - Dlaczego? Dlaczego wy wszyscy myślicie, że jestem jakimś idiotą, co to nigdy niczego nie rozumie? Chciałaś mi powiedzieć, czy słyszałem legendę o Shadow. Tak, i wiem, że jest prawdziwa. Jestem też świadomy, że to jego ciało tu było, a teraz bezgłośnie w przeciągu zaledwie kilku sekund on ożył i wydostał się z łańcuchów. - odparł szybko czerwonowłosy. - Zaskoczona, że jestem świadomy co tu się dzieje?
 - Yy no tak... znaczy nie! Ale... ugh. Nie czas teraz na to.
 - Tak, wiem. Musimy go odnaleźć, czyż nie? Bo jeśli nie, to on przybierze na sile i zaatakuje, czyż nie? Jeśli już tego nie zrobił.
 - Czyż nie?
 - Przestań cały czas powtarzać to "czyż nie?" - warknęła Luna.
 - Dopiero dwa razy powiedziałem.
 - 3 razy. Naucz się liczyć.
 - Ale to nie byłem ja. Ten trzeci raz.
 - Jeśli nie ty, to kto?
 - Odpowiedź jest prosta. - odezwał się ten sam głos i w świetle mignęły jasnoniebieskie włosy.
 - Shadow! - krzyknęła przestraszona czerwonowłosa. - Grell... - odwróciła się w jego stronę, ale Żniwiarza tam nie było. Spojrzała do tyłu. Był już przy wyjściu. Odwróciła się z powrotem do przodu. Chłopak zniknął. Luna rozszerzyła oczy i wybiegła ze świątyni. - Uciekajcie stąd! Ukryjcie się! - wołała.
 - Ale o co chodzi? - zapytał Czkawka próbując ściągnąć z siebie Anię, która ze strachu wdrapała mu się na plecy.
 - Po prostu zróbcie coś żeby tu nie być! Szybciej! Shadow się zbudził! - krzyknęła. Tym razem poskutkowało. Astaroth przyciągnął Elsę i Roszpunkę, prawie niezauważalnie rozwinął wielkie czarne skrzydła pokryte skórą i zniknął z nimi. Piotruś złapał Czkawkę z uwieszoną na nim Anną i poderwał się do szybkiego lotu między chmurami. Grell uniósł Undertaker'a i podążył za blondynem. Luna rzuciła się na Shane'a, zasłoniła go swoim ciałem, podobnie jak brat rozwinęła swoje czerwone skrzydła i znikła. Rodzeństwo Darkness pojawiło się, w tym samym odstępie czasu od siebie, co znikło, dokładnie tam, gdzie się zatrzymała reszta.
 - I co teraz? - zapytał Astaroth. - Przed nim już nie uciekniemy. Również podejmując z nim walkę skazujemy się na przegraną.
 - Więc co zrobimy? Nie uciekniemy. Nie będziemy walczyć. Co w takim razie nam pozostaje? Poddać się? Pozwolić, aby nas zabił? Jemu to na pewno nie zrobi różnicy. - wołała zrozpaczona Punzie.
 - Może jeśli połączymy siły, to uda nam się przynajmniej go jakoś ogłuszyć, na ten okres czasu, aż nie dotrzemy do... waszego teraźniejszego celu. - zaproponowała Elsa.
 - Elsa! Pamiętaj, że ja i Czkawka nic nie potrafimy. Ty nie panujesz nad swoją mocą. Piotruś... och, on ma dopiero 12 lat i tylko latać umie. Shane... nie wiadomo co potrafi. Grell... no dobra... umie latać i ma piłę... Undertaker... co on właściwie umie? Lunie moc się jeszcze nie objawiła. Pozostaje Astaroth, a przecież ktoś musi nas chronić.
 - Hej! Jestem jeszcze ja! - krzyknęła Roszpunka.
 - Straciłaś swoje cudowne włosy. Już nie ma z ciebie pożytku. - odparł Grell. - Ale co ja tu widzę? Naprawdę dołączyłem się do tak słabej grupy?
 - Ciekawe jaką siłą ciebie obdarzyli. - burknął Czkawka.
 - Nie, Grell, oni tylko się boją. Naprawdę są bardzo silni. - powiedział Undertaker. - A wy pamiętajcie, kiedy pokażecie słabości, on straci zainteresowanie wami. Wtedy gotów jest was zdradzić, a nawet zabić.
 - Zabić? Czym? Tą swoją piłką? - zadrwił Shane. - Na pewno nie mnie.
 - A kogo niesie kobieta? - zachichotał Piotruś.
 - Nie lekceważ go. - wtrąciła się Luna. - Chodźmy.
 - Po pierwsze: lećmy. Po drugie: czemu ty lecisz na ziemię, z której przed chwilą uciekliśmy? - zapytała Ania, ale czerwonowłosa zignorowała ją. Wszyscy ruszyli za nią. Po chwili stali na ziemi, kilkanaście metrów od świątyni.
 - Dobra, załatwmy to pokojowo. Wyjdę pierwsza i spróbuję się z nim jakoś dogadać. Kiedy on zaatakuje, wy przyjdzcie mi z pomocą, ale tak, żeby was nie zauważył, jasne? - wyjaśniła Luna. Wszyscy przytaknęli. Dziewczyna wstrzymała powietrze i wyszła zza skał. Podeszła do schodów świątyni i zatrzymała się. Wypuściła powietrze i rozejrzała się. Nikogo nie było. - Wyjdź! Pokaż się! Wiem, że tu jesteś, Shadow, i nie próbuj żadnych sztuczek.
 - Sztuczek? Ha-ha-ha-ha-ha! - roześmiał się. - To raczej ty używasz sztuczek. Tak, powiedz mi, czym ty zamierzasz się bronić? Bo chyba nie patyczkami?
 - Jeśli zajdzie taka potrzeba, to mogę wszystkim. A teraz bądź mężczyzną i wyjdź z ukrycia!
 - Kto powiedział, że się kryję? - chłopak wyszedł z cienia skał. - Po prostu ty mnie nie widzisz. Ale teraz przejdźmy do rzeczy. - uniósł dłoń i zgiął lekko palce. Na gardle dziewczyny zacisnęła się niewidzialna siła, która poddusiła ją i uniosła metr w górę. Luna zaczęła się krztusić i z całych sił próbowała oderwać tą moc ze swojej szyi, lecz kiedy dotykała tego miejsca, nic tam nie było. Machała nogami bezradnie w powietrzu. Nie była w stanie wypowiedzieć słowa, nawet złapać oddechu. Chłopakowi najwyraźniej sprawiało to przyjemność, bo uśmiechał się patrząc na jej cierpienie. W końcu machnął ręką i wyprostował palce, a ciało czerwonowłosej zostało odepchnięte. Z krzykiem uderzyła w skałę i prawie mdlejąc spadła na ziemię. Widząc to, Astaroth wybiegł z ukrycia, stanął pomiędzy siostrą, a niebieskowłosym i wyciągnął dłoń.
 - Zrób tak jeszcze raz to ci kości połamię. - warknął przez zęby.
 - Spróbowałbyś tylko, Astaroth'cie. A może jednak... - zaśmiał się krótko i mrocznie, a następnie spoważniał i wychrypiał. - Midnight.
 Mina Astaroth'a zmieniła się. Od pełnej wściekłości poprzez zaskoczenie, aż do poczucia winy. Schylił głowę i opuścił rękę.
 - Tak, tak, przeszłości nie zmienisz. Ale pamiętaj: Zanim rozpoczniesz wojnę, lepiej wiedz o co walczysz.* - jednym ruchem ręki otworzył ranę chłopaka, a krew spłynęła z niej obficie. - Ta rana należy do mnie. Zagoi się wtedy, gdy zechcę. I nie obchodzi mnie twój los... - przybrał wyraz twarzy pełen złości i z pogardą dokończył. - Zdrajco.

 Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, Shadow zniknął w czarno-niebieskim dymie. Astaroth złapał się za ranę i klęknął z wyrazem bólu. Reszta wybiegła zza skał i chwilę później była przy rodzeństwie.
 - A-astaroth... o-o czym on m-mówił? - wyjąkała Luna. Spróbowała wstać, ale zaskomlała z bólu i opadła na ziemię.
 - Luna! Wszystko w porządku? - zapytała Elsa. Wytworzyła lód i przyłożyła do jej siniaków. Dziewczyna syknęła, lecz po chwili poczuła ulgę.
 - Gdybym miała swoje włosy... - wychlipała Roszpunka. - Szybko stanęłabyś z powrotem na nogi. W pełni sił. A tak...
 - Spokojnie, w końcu jestem demonem, więc za parę godzin będzie wszystko w porządku. - wyszeptała Luna. - Gorzej, jeśli będę mieć jakąś ranę otwartą. Wtedy nawet twoje cudowne włosy by nie pomogły. Rany zrobione przez niego... cóż, Shadow uodpornił skutki jego mocy na działanie leczące.
 - Sprawdziłam. Same siniaki. - powiedziała Elsa. Luna odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się.
 - A teraz gadaj, czemu nazwał cię Midnight i o co chodzi z tą zdradą. - powiedział Piotruś.
 - Kiedyś... - westchnął. - To nie wasza sprawa. Tyczy się mojej przeszłości, nie waszej. Zresztą, kom wy niby jesteście, żeby...
 - Ja jestem twoją siostrą. - zaprotestowała Luna. - A Elsa... dziewczyną, która... na której ci zależy. Chociaż nam przydałoby się wyjaśnienie.
 - Nie i koniec!! - wrzasnął chłopak wstając. Jego rana przestała krwawić i zasklepiła się. - Powiem, jeśli zechcę. To się tyczy mnie, nie was, więc dajcie mi św... spokój! - odszedł od nich parę kroków.
 - Co... - zaczęła Ania.
 - Nie pytaj. - przerwała jej czerwonowłosa i westchnęła.

***

 Hejka, siemka i dzień dobry! A oto i rozdział 18. Rany, już? Ale ten czas leci. Jak myślicie, dlaczego Shadow nazwał Astaroth'a Midnight i zdrajca? Co ich łączy? Jakie wrażenia z pierwszego spotkania z synem Szatana? 

 Do następnego!