Rozdział 22 "I wszystko... prawie wszystko jasne""

 - Widzeliście tego gościa? - zapytała Roszpunka.

 - Co? Jakiego? - dopytywał się Astaroth.

 - No, on nas uratował. Znaczy mnie i Czkawkę. I ciebie prawdopodobnie również. - spojrzała na niego. 

 - Ma jakąś potężną moc. Jednym uderzeniem w dłonie zniszczył 20 koszmarów. - dopowiedział szatyn. - Tylko dziwnie wyglądał, bo całe ciało miał zakryte. Na rękach i nogach bandaże, na udach jakieś dziwne.... pompony z żelaza.... szczupły, wysoki. Po płynności ruchów raczej niewiele starszy od ciebie, Astaroth.

 - Mówisz, że wszystko miał zakryte? Nawet twarz? - spytał demon.

 - Tak, tylko oczy było widać. Brązowe.

 - I takie piękne... - westchnęła Punzie. - Umm, powiedziałam to na głos? - kiedy reszta potwierdziła, zarumieniła się. Elsa zaśmiała się leciutko zakrywając dłonią usta.

 - A co? Wiesz kto to jest? - zapytał Haddock patrząc na Darkness.

 - Taa... - westchnął ze zirytowaniem. - Nazywa się Damian Gray. Jest łowcą.

 - Łowcą? - powtórzyła Elsa.

 - Czemu nigdy o nim nie słyszałem? - zapytał sam siebie Jack.

 - Może jesteś zacofany? - zachichotał demon, lecz po chwili spoważniał. - Poluje na... demony. 

 - Co? Więc dlaczego nam pomógł skoro ty jesteś demonem? - zapytała Roszpunka.

 - Nie pomógł nam, tylko przeszkodził Lunie łamane przez Freed'owi.

 - Ale skoro Freed to nie demon... 

 - Och, poluje po prostu na wszystko to, co nie jest człowiekiem. Albo zwierzęciem znajdującym się w każdej książce przyrodniczej. Na demony, wampiry, wilkołaki, duchy...

 - Czekaj! Wampiry?? - Punzie zadrżała. 

 - Wilkołaki?? - podobnie zareagowała jej kuzynka.

 - Upiory, Żniwiarze, anioły. - dokończył Undertaker.

 - A ty niby skąd to wiesz? - zapytał Frost unosząc brew do góry.
 - Nie raz się z nim spotkałem. - odparł szarowłosy obchodząc go z tyłu z przerażającym uśmiechem. - Niebezpieczny gościu.... - mężczyzna gwałtownie zbliżył się do niego. - Ale... - zaakcentował pierwszą literę. Oddalił się na 2 metry i wydawało się, że utkwił spojrzenie w swojej kosie. Zobaczył jakąś plamkę na żebrze szkieletu, polizał kciuk i zaczął wycierać ją, ale najwyraźniej nie był zadowolony z efektu, bo polizał jeszcze raz i tym razem wyczyścił ją. Elsie zebrało się na wymioty, jak to zobaczyła.
 - Dobra, zacznijmy od początku z tą historią. - powiedział Astaroth. - Dlaczego Freed podszył się pod Lunę i towarzyszył nam?
 - Poczekaj, pamiętacie jak Luna była taka pewna siebie i odważna, a potem zrobiła się trochę dziwna? - zapytał Piotruś.
 - Kiedy zrobiła się dziwna? Ja nie zauważyłem. - stwierdził Czkawka. - Ale kiedy zaatakowałal miałem złe przeczucia, że to jednak nie ona.
 - Jak to? Wyczułeś to? - zapytał Astaroth.
 - Yyy.... nie wiem?
 - Dobra, widzę, że nie za bardzo nam wychodzi poukładanie wszystkich faktów. - odparł Jack.
 - Ciekawe gdzie teraz jest Ania i co robi? - zapytała w zamyśleniu królowa Arendell.

 *w domu łowcy*

 Ania otworzyła oczy. Usiadła na łóżku i ziewnęła, rozciągając się. Rozejrzała się dookoła i natychmiast przypomniała sobie gdzie jest. Rozszerzyła oczy i podbiegła do drzwi. Musiała natychmiast znaleźć Damiana. Otworzyła je i wybiegła na korytarz. Spojrzała w obie strony i nie wiedziała gdzie udać się najpierw. W końcu wybrała pójście w lewą stronę. Ruszyła dziarsko przed siebie po drodze wchodząc do każdego pomieszczenia, jednak każde było puste. Były to same wielkie i klasycznie urządzone pokoje z bardzo małą ilością światła. Wszystko było ciemne, tylko ściana okien rozświetlała co nieco pomieszczenia.

                                    (Coś w tym guście tylko jest tam mniej światła, a pokoje są większe)

 W końcu zauważyła jakąś osobę klęczącą na czworakach. Obok niej stało wiadro z wodą. Prawa ręka ciągle się poruszała. Widać było, że ten człowiek wykonuje dość męczące dla niego zajęcie.
 - Przepraszam? - odezwała się po chwili ciszy Ania. Osoba odwróciła się i dziewczyna poznała po odkrytych pięknych oczach, że to... Damian czyszczący swoje błyszczące marmury.... - Damian?! Co ty wyprawiasz? Nie możesz sobie kogoś do tego nająć? Nie gadaj, że spędzasz tak cały dzień.
 - Weź się odwal. Jak chcesz mieć porządek, musisz sam go pilnować. - warknął wstając z podłogi. Wrzucił szczotkę do mycia podłóg do wiadra i rozciągnął się. Rozejrzał się dookoła. - No, jeszcze tylko przejechać mopem i skończone. A ty mi tu nie łaź... brudzisz wszystko.
 - Co? Ja? - wyjąkała rudawowłosa. - Wiecznie ci przeszkadzam! Może jeszcze ja mam umyć te podłogi mopem, co?
 Twarz mężczyzny rozjaśniła się.
 - Ty, ale to świetny pomysł! Trzymaj. - wyciągnął zza słupa drugie wiadro i mopa. - Tylko szybciutko.
 - To do tego jestem ci potrzebna?
 - Powiedzmy. A teraz rusz się. Moje kochane marmurki nie będą czekały cały dzień.
 Anna z westchnieniem wzięła przedmioty i zabrała się do pracy.

 *z punktu widzenia Luny*

 Odsunięto kraty. Litościwa ręka wrzuciła skórkę spleśniałego chleba. Pierwsze jedzenie, które widzę od wczoraj. Od kiedy coś mnie porwało w Świątyni. Biegłam do wyjścia i wtedy... och, a potem zobaczyłam Freed'a, który przybrał moją postać i ruszył do wyjścia, a Grell za nim. Boże, on naprawdę niczego nie zauważył? Żadnej podmiany? A reszta?
 - O co chodzi, kochanie? Dlaczego tak na mnie patrzysz? Jesteś głodna? - odezwał się ironiczny głos zza krat. W świetle ujrzałam długie zielone włosy i grzywkę opadającą na pół twarzy. I ten jego złośliwy uśmiech.
 - Freed...

 *bez perspektywy*

 Roszpunka wskoczyła na skałę i zaczęła wymachiwać swoją patelnią.
 - Okej, zacznijmy zupełnie od początku. - zrobiła pauzę i rozejrzała się po wszystkich. Kiedy się upewniła, że wszyscy ją słuchają, odchrząknęła i kontynuowała. - A więc tak: Lucifer i Satan nie prowadzą żadnej wojny, czyż nie? - zwróciła się do Astaroth'a.
 - Teoretycznie tak. - stwierdził demon.
 - A więc to było tylko kłamstwo wymyślone przez Freed'a, aby się dostać do Shadow'a i go zbudzić. W tym celu musiał się pod kogoś podszyć żeby uniknąć podejrzeń. Wmówił waszej rasie, że dwa najpotężniejsze demony wszech czasów prowadzą wojnę. Ta wieść dotarła do was, jak i ta, że tylko Shadow może przechylić szalę zwycięstwa. Więc ty się tego podjąłeś. A Freed wykorzystał to i zmanipulował twoją siostrę. Chwilami zachowywała się jak prawdziwa ona, ale w większości była pod kontrolą.
 - Ma to sens. - wtrącił się zamyślony Jack. Elsa i Czkawka zgodnie kiwnęli głowami, potwierdzając jego zdanie.
 - Następnie... kiedy już doszliśmy do tej świątyni, Freed miał nadzieję, że uda się Lunie wejść do środka. Gdyby tak się stało, wystarczyłoby tylko, aby się tam przemienił i nikt by nie zauważył. Jednakże tylko Grell... pokój jego duszy... - zwiesiła głowę na chwilę. - uzyskał dostęp. Freed wykorzystał to, że nie był najmądrzejszy i cokolwiek się tam wydarzyło... odwrócił jego uwagę i podmienił się z Luną.
 - Czyli ze świątyni wybiegł już zmieniony Freed, tak? - upewnił się Piotruś.
 - Dokładnie. - uśmiechnęła się Roszpunka.
 - Ale skąd ty to wszystko wiesz? - zapytał Astaroth. Dziewczyna pochyliła głowę chcąc ukryć lekki rumieniec. Żałowała, że nie ma już długich włosów, aby móc bardziej zasłonić swoją twarz.
 - Och, ona jest po prostu jedyną osobą, która zachowała zimną krew w tej sytuacji. - jej kuzynka stanęła obok. - Moja wizja...uh... po prostu widziałam.... ja... w mojej wizji widziałam czyjąś śmierć.... przewidziałam śmierć Grell'a.... tylko nie wiedziałam, że to on padnie ofiarą... widziałam jak Shadow i Luna....walczą o coś.... i wtedy on coś mówi.... a ona jest zaskoczona, lecz po chwili się uśmiecha i też coś mówi... coś, co szokuje go... i wtedy Luna zadaje cios... a potem widziałam.... czyjeś zakrwawione ciało... i na początku myślałam, że to Luna... ale to wtedy był Grell... i... i... dlaczego nie mogę wam pomóc?! Wszystko mi się miesza! - złapała się za głowę i pochyliła się. Granatowowłosy błyskawicznie znalazł się obok niej i pogłaskał ją delikatnie po plecach. Blondynka spojrzała na niego i wtuliła się w jego.... ciągle półnagie ciało (xd). Widząc to, Jack zacisnął zęby i wzmocnił uścisk na kosturze, który pokrył się szronem na całej powierzchni.
 - Jack, spokojnie... - szepnął dyskretnie Czkawka, który stał za nim i zauważył jego zdenerwowanie.
 - Nie mów mi co mam robić... - syknął patrząc na niego spode łba. Jednak po chwili się uspokoił na tyle, aby jego złość była niezauważalna. Elsa i Astaroth odsunęli się od siebie.
 - Ok, ale ciągle pozostają dwie niewyjaśnione sprawy. Pierwsza: gdzie jest Ania? Druga: gdzie jest kryjówka Freed'a? No bo wiecie, zapewne tam znajduje się Luna. - powiedział Piotruś.
 - Może na razie pójdziemy spać? - zasugerował Undertaker patrząc na niebo, gdzie chwilę temu znikło słońce.
 - Dobrze... rano pomyślimy co mamy robić. - zgodziła się Roszpunka.
 - Nie będziemy nic jeść? - zapytał Czkawka.
 - Widzisz tu coś do jedzenia? - warknął Piotruś.
 - No przepraszam. - westchnął szatyn i ułożył się na ziemi. Reszta poszła w jego ślady oprócz Astaroth'a. Chłopak wpatrywał się w niebo. Elsa uniosła głowę i spojrzała na niego.
 - Ty nie zamierzasz spać? - zapytała.
 - Za chwileczkę. - odpowiedział cicho i odszedł kilkanaście kroków za skałę. Obejrzał się. Blondynka chwilę się patrzyła co robi, w końcu zrezygnowana położyła się, a po chwili zasnęła, to samo reszta. Demon wbił zamyślony i smutny wzrok w ziemię przed sobą. Dotknął swojej rany na twarzy. Nie pozostało po niej nic. Jakby nigdy jej nie było. Zmarszczył lekko brwi, a po chwili je uniósł do góry. Zawiał większy wiatr i poruszał jego włosami. Chłopak utkwił wzrok w gwiaździste niebo.
 - Nie na darmo tu jesteś, prawda..... Damian?

***

 Hejoo! O tej porze?? O.o! No cóż, mamy wakacje. Mam nadzieję, że ten rozdział również się wam spodobał. :D Do następnego!!